پر بیکسم امروزکسی را خبرم نیست

آتش به سرخاک که آن هم به سرم نیست

رحم است به نومیدی حالم که رفیقان

رفتند به جایی که در آنجاگذرم نیست

ای کاش فنا بشنود افسانهٔ یأسم

می سوزد وچون شمع امید سحرم نیست

حرف کفنی می شنوم لیک ته خاک

آن جامه که پوشد نفسم را به برم نیست

چون گردن مینا چه کشم غیر نگونی

عالم همه تکلیف صداع است وسرم نیست

وهم است که گل کرده ام از پردهٔ نیرنگ

چون چشم همین می پرم وبال وپرم نیست

جایی که دهد غفلت من عرض تجمل

نه بحر جز افشردن دامان ترم نیست

آگه نی ام از داغ محبت چه توان کرد

شمعی که تو افروخته ای در نظرم نیست

ازکشمکش خلد و جحیمم نفریبی

دامان تو در دستم و دست دگرم نیست

گوند دل گم شده پامال خرامی ست

فریاد در آن کوچه کسی راهبرم نیست

در عالم عنقا همه عنقا صفتانند

من هم پی خود می دوم اما اثرم نیست

هرچندکنم دعوی خلوتگه تحقیق

چون حلقه به جزخانهٔ بیرون درم نیست

بی مرگ به مقصد چه خیال است رسیدن

من عزم دلی دارم و دل دیر و حرم نیست

تمثال من این به بودکه چیزی ننمودم

از آینه داران تکلف خبرم نیست

بیدل چه بلا عاشق معدومی خویشم

شمعم که گلی به ز بریدن به سرم نیست